Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά και ο πειρασμός μεγάλος. Είχα καιρό να περάσω από τον θρυλικό δρόμο της Αθήνας, την οδό Φυλής, εκεί που το αρχαιότερο επάγγελμα είναι περισσότερο ιεροτελεστία παρά εργασία... Προχωρώντας με γοργό βήμα στην Κοδριγκτώνος, περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου. Τα χρόνια που πέρασα εκεί εργαζόμενος στο τοπικό σούπερ μάρκετ, οι γνωριμίες, λόγω της συγκεκριμένης δουλειάς, με τις πόρνες της περιοχής, οι συζητήσεις με πελάτες που το βράδυ μεταμορφωνόντουσαν σε «αφεντικά» στους οίκους ανοχής... Όλα αυτά μπερδεμένα με ένα έντονο συναίσθημα νοσταλγίας και προβληματισμού. Η οδός Φυλής ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Για τον τρόπο που έβλεπα μέχρι τότε τα πράγματα και για τον τρόπο που τα βλέπω τώρα...
Ο προβληματισμός μου είχε να κάνει με το αυτονόητο... Πολλές νεαρές κοπέλες, στην πλειοψηφία τους αλλοδαπές, εκδίδονταν με σκοπό μια καλύτερη ζωή. Κοπέλες κυρίως από το πρώην ανατολικό μπλοκ, «σαν τα κρύα τα νερά», που στην πατρίδα τους είτε λόγω οικονομικής κρίσης, είτε λόγω ατυχίας αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς με μόνο εφόδιο, το κορμί τους... Αλλά και Ελληνίδες. Νεαρές ή μη, λίγο πιο πονηρεμένες από τις αλλοδαπές προσαρμόζονται ευκολότερα στις «καταστάσεις της δουλειάς», όπως συνηθίζουν να λένε...
Ο προβληματισμός μου είχε να κάνει με το αυτονόητο... Πολλές νεαρές κοπέλες, στην πλειοψηφία τους αλλοδαπές, εκδίδονταν με σκοπό μια καλύτερη ζωή. Κοπέλες κυρίως από το πρώην ανατολικό μπλοκ, «σαν τα κρύα τα νερά», που στην πατρίδα τους είτε λόγω οικονομικής κρίσης, είτε λόγω ατυχίας αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς με μόνο εφόδιο, το κορμί τους... Αλλά και Ελληνίδες. Νεαρές ή μη, λίγο πιο πονηρεμένες από τις αλλοδαπές προσαρμόζονται ευκολότερα στις «καταστάσεις της δουλειάς», όπως συνηθίζουν να λένε...