Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Σκόρπιες σκέψεις από ένα συμπόσιο για τα παιδιά που κινδυνεύουν…


Της Κοινωνικής λειτουργού:
Αγγελικής Ρουμελιώτου

«Σπιτένια σπίτια» :τούτο το μικρό ζευγάρι
λέξεων θα κράταγα σαν εικόνα αν μπορούσα
να κρατήσω κάτι για τα Παιδικά Χωριά SOS,
από το συμπόσιο που διοργανώθηκε, στις 15 &
16 Οκτώβρη στην Αθήνα, με θέμα «Όταν
κινδυνεύουν τα παιδιά». Ίσως, αυτά τα
σπιτένια σπίτια να μας θυμίζουν την ανάγκη
εγρήγορσης όλων μας,για να σταματήσει να
«παραμελείται» η παραμέληση και να πάψει να συσκοτίζεται η ψυχολογική βία,όπως πολύ εύστοχα σημείωσε η Ελένη Αγάθωνος , που φρόντισε να μας χτυπήσει τον κώδωνα για
την αναγκαιότητα κοινωνικού ταρακουνήματος μας, σε σχέση με την ουσιαστική φροντίδα του παιδιού που έχει πληγωθεί.Ίσως –σκέφτομαι κι εγώ- αυτά τα σπιτένια σπίτια να χρειάζεται να ταρακουνήσουν κι εμάς, που φωλιάσαμε στον καναπέ μας ,αναπτύσσοντας -όπως σημείωνε η Φ. Τσαλίκογλου- τη συνήθεια της «καθ΄ έξιν τηλεόρασης» και αγνοώντας τον εκκολαπτόμενο κίνδυνο για ένα νέο σύνδρομο , αυτό του μοχθηρού κόσμου. Ένας κόσμος, που γίνεται όλο και πιο ανεκτικός σε θεάματα βίας και επιθετικότητας , ένας κόσμος που αντέχει να βλέπει το πόνο. Κι αναρωτιέμαι : είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας; Φαντάζομαι ότι δεν είναι. Θέλω να μην είναι.Μάλιστα πιστεύω ότι , όλοι μας κατά βάθος θέλουμε να κλείσουμε δελεαστικά το μάτι σε μια κοινωνική ανατροπή, που ενίοτε είναι απαραίτητη και θετική. Καλό παράδειγμα μιας τέτοιας ανατροπής , τα Παιδικά χωριά SOS , που ανέτρεψαν και την ίδια την παραδοσιακή έννοια της ιδρυματικής προστασίας, μέσα από την εισαγωγή της ιδέας της μαμάς SOS αλλά και τη φιλοσοφία της ενίσχυσης και της συνέχισης της συντροφικότητας του παιδιού, ακόμη και κατά την ενηλικίωση.Αυτά τα Χωριά μας απέδειξαν, στο πέρασμα του χρόνου ότι, μπορούσαν να κάνουν πραγματικότητα τη θεωρία που ανέφερε ο Τ. Bauer: Ένα παιδί που καλούμαστε να φροντίσουμε, δεν πρέπει να γίνεται ποτέ ένας φάκελος ή ένας αριθμός .Μάλιστα, όλα αλλάζουν στη ζωή ενός παιδιού, όταν έρχεται ένας φίλος και γίνεται μια κίνηση φροντίδας. Για σκεφτείτε … μήπως αυτό μας θυμίζει μια φυσιογνωμία όπως του Κωνσταντίνου Σέκερη, τ. Προέδρου των SOS, στη μνήμη του οποίου αφιερώθηκε το συμπόσιο ; Μια φυσιογνωμία που ουσιαστικά έδωσε πράξεις που ξεπέρασαν τη ζωή του , όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Γ. Μποζώνης.Κι αν μπορούσα να κρατήσω από τούτο το συμπόσιο ένα προβληματισμό , τούτος θα ήταν από μια παλιά φωτογραφία που εισήλθε, νοερά ,στη ματιά μας και στο νου μας . Σαν παλιά φωτογραφία,
η πραγματικότητα ξετυλίχθηκε μπροστά μας, θυμίζοντας την κοινωνική και ατομική μας ευθύνη, απέναντι στην αλλαγή νοοτροπίας και στάσεων . Μάς θύμισε ουσιαστικά ότι τα παιδιά κινδυνεύουν όταν κινδυνεύουν και οι θεσμοί προστασίας, οι οποίοι με τη σειρά τους κινδυνεύουν όταν χάνουν το ρόλο τους και μετατρέπονται σε απλούς διαχειριστές της κοινωνικής αστάθειας.Γιατί; Δεν υπάρχει «γιατί», και αν υπήρχε θα ήταν κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις μιας απλής ρήσης που ακούστηκε σ΄ αυτό το συμπόσιο και ήχησε σχεδόν σα γροθιά στο στομάχι αυτού του κράτους του κωφού και του πολλά υποσχόμενου για τον άνθρωπο που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε μια φιλάνθρωπη ματιά του. Προσέξτε … του φιλάνθρωπου και όχι του ελεήμονος.Η ρήση ; «Ο χρόνος ο παρών και ο χρόνος ο παρελθόντας είναι ίσως παρόντες και στο μέλλοντα χρόνο. Το παρελθόν εμπεριέχει και το μέλλον.»
Τα συμπεράσματα; Δικά μας…Η ευθύνη; Όλων μας…