«Τρέλα» είπαν κάποιοι τότε το ξεκίνημα της επανάστασης, σε μια Ελλάδα που θεωρούσαν αφανισμένη πλέον από το χάρτη! Μα εσύ δε μέτρησες δυνάμεις, ούτε μπαρουτόβολα, ούτε ντουφέκια, ούτε τη δύναμη μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Μέτρησες μόνο την υπογραφή που είχε βάλει ο Θεός για την Ελευθερία της Πατρίδας και τη δύναμη της ψυχής και ξεκίνησες. Και είχες τέτοια δύναμη μέσα σου, που εμψύχωσες μια χώρα ολόκληρη και ανασύνταξες έναν άτακτο στρατό σε δύναμη απελευθέρωσης!
Και όμως κάποιοι σύγχρονοι σου σε δικάσανε, σε φυλακίσαμε, σε καταδικάσανε σε θάνατο! Και τι δε βρήκανε να πούνε για να σε κατηγορήσουνε και να στηρίξουνε, τάχα, τις δικές τους «θέσεις»! Ακόμα και σήμερα βρίσκονται και λένε! Και, ευτυχώς πώς, βρέθηκε ένας ξενόφερτος βασιλιάς να σου δώσει «χάρη»! Άκου «χάρη»!!! Πώς μπορεί να λέγεται, πώς μπορεί να χρησιμοποιήθηκε αυτή η λέξη για σένα, δοξασμένε Αρχιστράτηγε; Αλλά και κάποιοι, πολύ μετά από σένα, που βρήκαμε την Ελευθερία «έτοιμη», σε ξεχάσαμε και «με το ζόρι» έχουμε ακόμα στα σχολικά βιβλία των παιδιών μας μια μικρή φωτογραφία σου και γραμμένες λίγες αράδες από τις ολόκληρες βιβλιοθήκες που έγραψες εσύ με τους αγώνες σου για την Ελευθερία!
Δεν ξέρω πόσο μπορείς, Αρχιστράτηγε, από εκεί ψηλά που μας βλέπεις να καταπίνεις τον πόνο σου για τον κατήφορο που έχουμε πάρει. Είμαστε όμως τόσο σίγουροι πως λες τα ίδια λόγια με το Χριστό μας πάνω στο Σταυρό: «Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»!
Πώς να γινότανε, ΑΘΑΝΑΤΕ Γέρο του Μοριά, να ξαναρχόσουνα στην Ελλάδα μας, να μας ξαναορμηνέψεις, να μας ξανακατευθύνεις να μας ξαναεμψυχώσεις, γιατί όλες εκείνες τις ορμήνιες που μας έχεις αφήσει, φαίνεται να τις ξεχνάμε! Ήδη όμως, στους σημερινούς δύσκολους καιρούς που μας ξημερώσανε, οι ορμήνιες σου αυτές μας «ανακαλούν στην τάξη»!
Θέλω να πιστεύω πως εμείς οι σημερινοί, που σε θεωρούμε έναν από τους πέντε πρώτους Μεγάλους Έλληνες όλων των εποχών, σε θεωρούμε έτσι και στη συνείδησή μας, και όχι μόνο σε τηλεοπτικές έρευνες και εκπομπές! Και θέλω να πιστεύω ακόμα πως είμαστε οι πολλοί, οι πάρα πολλοί, ΟΛΟΙ που βρισκόμαστε σε στάση μόνιμης υπόκλισης μπροστά στη ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ, μπροστά στις ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ του Μεγάλου Ξεσηκωμού!
--------------------------
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).
Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.
Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Αναρτήσεις
Valira Time.JPG)