Μιά γυναίκα ταξιτζού πού τώρα έγινε μοναχή, αφηγείται διάφορα κοινωνικά συμβάντα πού συνάντησε στα δρομολόγιά της...
Τά τελευταία χρόνια στην πόλη μας αλλά και στην χώρα μας γενικότερα, θές η εκτέλεση έργων στο κέντρο, θές η ασφαλτόστρωση ή το αυθαίρετο κλείσιμο δρόμων «να φορτώσω, να ξεφορτώσω, να μετακομίσω, να βάλω πετρέλαιο θέρμανσης, να ρίξω μπετά…»κλπ,
Ή το παράνομο παρκάρισμα, διπλό και τριπλό μερικές φορές, ή ακόμα και το παρκάρισμα στις γωνίες ( άλλο αυτό), έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα αναρχίας μέσα στό οποίο βράζουμε όλοι και ο καθένας κυτάζει πώς θα βολευτεί ο ίδιος χωρίς να ενδιαφέρεται για το πώς θα κυκλοφορήσει και ο διπλανός του…
Μεγάλο ποσοστό παρανομιών έχουν δύο κλάδοι εργαζομένων με πρώτους τους ντελιβεράδες πού μπορεί να τους δείς σαν φάντασμα νυκτερινό ξαφνικά μπροστά σου, ακόμη και αντίθετα σε μονόδρομο, και πού όταν τους πάνε στα δικαστήρια συνήθως, όπως έχω ακούσει δηλαδή, κάποιοι δικαστές τους αθωώνουν :
«έ… τώρα, το φτωχό, το καημένο το παιδί πού έτρεχε να πάει παντού φαγητό, τι να το κάνουμε τώρα, άντε στο καλό κι΄ άλλη φορά να μη το ξανακάνεις…».
Αθώος ο κατηγορούμενος ( κι΄ αν όχι αθώος με την πρώτη αλλά στο Εφετείο σίγουρα κι΄ άς προκάλεσε και δυστύχημα ) κι΄ άλλη φορά ντελιβοριά μου κοίταξε να πηγαίνεις ζεστές τις πίτσες σε ανθρώπους της δικαιοσύνης για να σού φέρνονται μετά κι΄ εσένα ζεστά, και να γλιτώνεις από τα παραπέρα…
Η δεύτερη κατηγορία πού προκαλεί αναστάτωση προέρχεται πάλι από επαγγελματίες ( όχι όλους φυσικά ), και είναι οί συμπαθείς κατά τα άλλα ταξιτζήδες μας…
Το έργο τους και η προσφορά τους μεγάλη, δεν το αμφισβητώ, αλλά και η άναρχη και απρόβλεπτη κυκλοφοριακή αγωγή τους αρκετές φορές δεν πιάνει ούτε κάν την βάση…
Άσε πού αν κάνεις παρατήρηση σε κάποιους απ΄ αυτούς κινδυνεύεις να φάς και καμιά μανιβελιά στο κεφάλι…
Κατόπιν λοιπόν όλων αυτών των μακρόχρονων διαπιστώσεων, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε και τις καλίτερες σκέψεις για τους φίλους ταξιτζήδες. Είμαστε πάντα κουμπωμένοι στο «ναι μέν, αλλά…»
Δυό συμβάντα όμως με έκαναν τελευταίως να αναθεωρήσω τις θέσεις αυτές.Το πρώτο, όταν ταξιδεύοντας πρό ημερών για δουλειές στην Αθήνα μπήκα σ΄ ένα ταξί και ρωτώντας με ο νεαρός ταξιτζής ( τον πέρασα για φοιτητή στην αρχή ) πού πάω του ειπα την οδό.
--«Γνωρίζετε» μού λέει «ποιος υπήρξε ο …»
--«Όχι, αλλά νομίζω ότι ήταν οπλαρχηγός στο’21»
--« Όχι» μού λέει, «δεν ήταν πολεμιστής αλλά ήταν ένας μεγάλος μαθηματικός πού άφησε εποχή με τις θεωρίες του»
Έμεινα άναυδος, και μάλιστα περισσότερο άναυδος καθώς άρχισε να μού αναπτύσει και τις θεωρίες του.
Και το άλλο, πού μού έκανε εντύπωση.
Όπου περνούσε από Εκκλησία έκανε και τον Σταυρό του. Όχι σαν κλαρίνο και μπουζούκι όπως κάνουνε πολλοί, αλλά σωστά και Ορθόδοξα!
Τον ρώτησα για το επικίνδυνο του επαγγέλματος και εάν μέσα στα 5 χρόνια πού οδηγούσε στην Αθήνα του είχε συμβεί κανένα παρατράγουδο από τόσα κακοποιά στοιχεία πού κυκλοφορούν. Μού είπε επί λέξει:
--« Με βοηθάει ο Χριστός και η Παναγιά μας. Κάνω τον Σταυρό μου, τις Κυριακές πάω στην Εκκλησιά, δεν φοβάμαι τίποτα…»
Θαύμασα την πίστη του, και είπα από μέσα μου, «κοίταξε τώρα τι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας έστω και μέσα σε αμφιλεγόμενα για την ευγένειά τους επαγγέλματα…».
Παράλληλα ο νεαρός αυτός ταξιτζής μού είπε:
--« Άμα περάσετε από κανένα Χριστιανικό βιβλιοπωλείο, κάντε τον κόπο και το μικρό έξοδο καί πάρτε ένα ωραίο βιβλίο πού τελευταία κυκλοφόρησε από μία πρώην ταξιτζού και σημερινή καλόγρια ! »
--«Καλόγρια ταξιτζού, άκουσα καλά ;» τον ρώτησα.
--«Ναι» μού λέει «να δείτε τι καλό μπορεί να προσφέρει ακόμη κι΄ ένας ταξιτζής όταν έχει αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπό του…» .
--« Και πώς λέγετε το βιβλίο;» ρώτησα.
--«Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης…» μού απάντησε.
Εκεί κάπου φθάσαμε, μού έκοψε κανονικά απόδειξη, δεν δέχθηκε τα παραπάνω ρέστα πού περίσσευαν, και αφού μού ευχήθηκε «ο Θεός να σας έχει καλά» απεχώρησε.
Είχα ξεχάσει την συζήτηση όταν πρό λίγων ωρών κάποιος φίλος bloger μού έστειλε το σχετικό βίντεο.
Αξίζει πράγματι να το δούμε, κάτι ασφαλώς θα κερδίσουμε.
Αν όχι σε χρήμα, τουλάχιστον όμως σε νόημα ζωής και ύπαρξης στον κόσμο τούτο…
Κλικ εδώ
By:patrablog.blogspot.com
Τά τελευταία χρόνια στην πόλη μας αλλά και στην χώρα μας γενικότερα, θές η εκτέλεση έργων στο κέντρο, θές η ασφαλτόστρωση ή το αυθαίρετο κλείσιμο δρόμων «να φορτώσω, να ξεφορτώσω, να μετακομίσω, να βάλω πετρέλαιο θέρμανσης, να ρίξω μπετά…»κλπ,
Ή το παράνομο παρκάρισμα, διπλό και τριπλό μερικές φορές, ή ακόμα και το παρκάρισμα στις γωνίες ( άλλο αυτό), έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα αναρχίας μέσα στό οποίο βράζουμε όλοι και ο καθένας κυτάζει πώς θα βολευτεί ο ίδιος χωρίς να ενδιαφέρεται για το πώς θα κυκλοφορήσει και ο διπλανός του…
Μεγάλο ποσοστό παρανομιών έχουν δύο κλάδοι εργαζομένων με πρώτους τους ντελιβεράδες πού μπορεί να τους δείς σαν φάντασμα νυκτερινό ξαφνικά μπροστά σου, ακόμη και αντίθετα σε μονόδρομο, και πού όταν τους πάνε στα δικαστήρια συνήθως, όπως έχω ακούσει δηλαδή, κάποιοι δικαστές τους αθωώνουν :
«έ… τώρα, το φτωχό, το καημένο το παιδί πού έτρεχε να πάει παντού φαγητό, τι να το κάνουμε τώρα, άντε στο καλό κι΄ άλλη φορά να μη το ξανακάνεις…».
Αθώος ο κατηγορούμενος ( κι΄ αν όχι αθώος με την πρώτη αλλά στο Εφετείο σίγουρα κι΄ άς προκάλεσε και δυστύχημα ) κι΄ άλλη φορά ντελιβοριά μου κοίταξε να πηγαίνεις ζεστές τις πίτσες σε ανθρώπους της δικαιοσύνης για να σού φέρνονται μετά κι΄ εσένα ζεστά, και να γλιτώνεις από τα παραπέρα…
Η δεύτερη κατηγορία πού προκαλεί αναστάτωση προέρχεται πάλι από επαγγελματίες ( όχι όλους φυσικά ), και είναι οί συμπαθείς κατά τα άλλα ταξιτζήδες μας…
Το έργο τους και η προσφορά τους μεγάλη, δεν το αμφισβητώ, αλλά και η άναρχη και απρόβλεπτη κυκλοφοριακή αγωγή τους αρκετές φορές δεν πιάνει ούτε κάν την βάση…
Άσε πού αν κάνεις παρατήρηση σε κάποιους απ΄ αυτούς κινδυνεύεις να φάς και καμιά μανιβελιά στο κεφάλι…
Κατόπιν λοιπόν όλων αυτών των μακρόχρονων διαπιστώσεων, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε και τις καλίτερες σκέψεις για τους φίλους ταξιτζήδες. Είμαστε πάντα κουμπωμένοι στο «ναι μέν, αλλά…»
Δυό συμβάντα όμως με έκαναν τελευταίως να αναθεωρήσω τις θέσεις αυτές.Το πρώτο, όταν ταξιδεύοντας πρό ημερών για δουλειές στην Αθήνα μπήκα σ΄ ένα ταξί και ρωτώντας με ο νεαρός ταξιτζής ( τον πέρασα για φοιτητή στην αρχή ) πού πάω του ειπα την οδό.
--«Γνωρίζετε» μού λέει «ποιος υπήρξε ο …»
--«Όχι, αλλά νομίζω ότι ήταν οπλαρχηγός στο’21»
--« Όχι» μού λέει, «δεν ήταν πολεμιστής αλλά ήταν ένας μεγάλος μαθηματικός πού άφησε εποχή με τις θεωρίες του»
Έμεινα άναυδος, και μάλιστα περισσότερο άναυδος καθώς άρχισε να μού αναπτύσει και τις θεωρίες του.
Και το άλλο, πού μού έκανε εντύπωση.
Όπου περνούσε από Εκκλησία έκανε και τον Σταυρό του. Όχι σαν κλαρίνο και μπουζούκι όπως κάνουνε πολλοί, αλλά σωστά και Ορθόδοξα!
Τον ρώτησα για το επικίνδυνο του επαγγέλματος και εάν μέσα στα 5 χρόνια πού οδηγούσε στην Αθήνα του είχε συμβεί κανένα παρατράγουδο από τόσα κακοποιά στοιχεία πού κυκλοφορούν. Μού είπε επί λέξει:
--« Με βοηθάει ο Χριστός και η Παναγιά μας. Κάνω τον Σταυρό μου, τις Κυριακές πάω στην Εκκλησιά, δεν φοβάμαι τίποτα…»
Θαύμασα την πίστη του, και είπα από μέσα μου, «κοίταξε τώρα τι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας έστω και μέσα σε αμφιλεγόμενα για την ευγένειά τους επαγγέλματα…».
Παράλληλα ο νεαρός αυτός ταξιτζής μού είπε:
--« Άμα περάσετε από κανένα Χριστιανικό βιβλιοπωλείο, κάντε τον κόπο και το μικρό έξοδο καί πάρτε ένα ωραίο βιβλίο πού τελευταία κυκλοφόρησε από μία πρώην ταξιτζού και σημερινή καλόγρια ! »
--«Καλόγρια ταξιτζού, άκουσα καλά ;» τον ρώτησα.
--«Ναι» μού λέει «να δείτε τι καλό μπορεί να προσφέρει ακόμη κι΄ ένας ταξιτζής όταν έχει αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπό του…» .
--« Και πώς λέγετε το βιβλίο;» ρώτησα.
--«Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης…» μού απάντησε.
Εκεί κάπου φθάσαμε, μού έκοψε κανονικά απόδειξη, δεν δέχθηκε τα παραπάνω ρέστα πού περίσσευαν, και αφού μού ευχήθηκε «ο Θεός να σας έχει καλά» απεχώρησε.
Είχα ξεχάσει την συζήτηση όταν πρό λίγων ωρών κάποιος φίλος bloger μού έστειλε το σχετικό βίντεο.
Αξίζει πράγματι να το δούμε, κάτι ασφαλώς θα κερδίσουμε.
Αν όχι σε χρήμα, τουλάχιστον όμως σε νόημα ζωής και ύπαρξης στον κόσμο τούτο…
Κλικ εδώ
By:patrablog.blogspot.com
Αναρτήσεις
Valira Time.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου