Ταµπουρωθείτε γιατί χανόµαστε

Του Θανάση Θ. Νιάρχου

Για πολλοστή φοράυπόχρεος στον Σταµάτη Φασουλή που είναι απαροµοίαστη η ικανότητά του να δίνει τίτλους, ενώ του έχεις αναφέρει περιληπτικότατα το θέµα που πρόκειται να σ’ απασχολήσει, εύκολα αντιλαµβάνεται κανείς,έστω κι ανδεν παρατίθεται µέσα σε εισαγωγικά, πόσο σαρκαστικός είναι ο σηµερινός τίτλος. Ακόµη και για έναναυτόπτη µάρτυρα η περιοχή των Εξαρχείων, το βράδυ της περασµένης ∆ευτέρας, έδειχνε προσανατολισµένη σε µιαν ατµόσφαιρα που µπορούσε ανά πάσα στιγµή να εξελιχθεί σε επικίνδυνη.
Ωστόσο στις 7.30 ακόµη τα πράγµατα φαίνονταν σχετικά ήσυχα. Νεαρά παιδιά – αγόρια και κορίτσια – καθόλου ανήσυχα, µε πρόσωπο περισσότερο προβληµατισµένο παρά έτοιµο να εκφραστεί επιθετικά για τον οποιονδήποτε, περνοδιαβαίνανε στους δρόµους, ενώ τα κατά τόπους ΜΑΤ, µε προτίµηση τις γωνίες, περισσότερο τα χαζεύανε παρά τα αντιµετωπίζανε ως υποψήφιους να τους επιτεθούνε.
Την ίδια ώρα εύκολα έβρισκες ταξί γωνία – παρακαλώ – Σκουφά και Ιπποκράτους, ακριβώς δίπλα από το κτίριο πουείναι τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, έστω κι αν η αστυνοµική δύναµη που το φρουρούσε ήταν σαφέστατα ενισχυµένη.
Επειδή τα πράγµατα είναι ιδιαζόντως σοβαρά, δεν γίνεται να µιλάει κανείς σε τρίτο ή σε δεύτερο ενικό, καθώς επιπλέον δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί πια για εγωπάθεια, ήταν ο υποφαινόµενος που πήρε το ταξί στοσηµείο αυτό. Ο οδηγός του ταξί σταυροκοπιόταν µε την ειδυλλιακή σχεδόν κατάσταση που επικρατούσε στη Σκουφά, την πλατεία Κολωνακίου και στη συνέχεια στη Βασιλίσσης Σοφίας, αφού ηκατεύθυνση ήταν περίπου τοµέσον της Μιχαλακοπούλου – το τι είχε ακούσει ώσπου να φτάσει Σκουφά και Ιπποκράτους δεν περιγράφεται.
Ο,τι ακριβώς ακούγαµε τώρα και οι δυο µαζί από έναν ραδιοφωνικό σταθµό: «Αυτήν τη στιγµή στα Εξάρχεια και στην Πλατεία Συντάγµατος είναι σε πλήρη εξέλιξη αστυνοµικήεπιχείρηση ώστε να αντιµετωπιστούν οµάδες νεαρών που εφοδιασµένοι µεπέτρες φέρονται αποφασισµένοι να επιτεθούν».

∆εν αρνείται κανείς ότισυνέβησαν γεγονότα τόσο το ίδιο βράδυ όσο και τις προηγούµενες νύχτες, αλλά οποιοσδήποτε τού περιγράφεται ένας χώρος που συµβαίνειο ίδιος να τον ζει ταυτόχρονα, δεν γίνεται ναµην αναρωτηθεί: Πόσο δραµατικό µπορεί να είναι ένα περιστατικό που συµβαίνει σ’ ένασηµείο µιας οποιαδήποτε πόλης σε βαθµό που να αφήνει ανεπηρέαστη µια εξόχως κοντινή του περιοχή; Ηταν δυνατόν να «έβραζε» η συµβολή της Ναυαρίνου µε τη Ζωοδόχου Πηγής και ακριβώςδυο τετράγωνα πιο πάνω να πίνουν άνθρωποιτον καφέ τους και µάλιστα στο πεζοδρόµιο;
Οταν περιγράφεται ως πραγµατικότητα κάτι που µπορεί να έχει συµβεί άπειρεςφορές στο παρελθόν, αλλά δεν ισχύει τη στιγµή που µιλάµε, δηµιουργείται ηαίσθηση ενός γενικοποιηµένου χάους πουδεν συµφέρει κανέναν απολύτως. Ούτε καν τον άνθρωπο που το λέει ως είδηση, ούτε ακόµα περισσότερο τον άλλο που το µεταφέρει. Θεριεύει και γιγαντώνεται το µικροαστικό σύνδροµο του «να ‘µαστε εµείς καλά και οι άλλοι να πάνε να πνιγούνε», αφού άκουσα µε τα ίδια µου τ’αυτιά δυο φίλους, ο ένας στην Κυψέλη, ο άλλος στην Εκάλη, να µου λένε µε τις ίδιες σχεδόν λέξεις στο κινητό: «Τρελός είσαι που θα βγεις έξω; ∆εν ακούς τι γίνεται; Εµείς έχουµε ταµπουρωθεί στα σπίτια µας».Οταν µέσα στηνίδια πόλη η πληροφόρησηείναι τόσοαντιφατική,καταλαβαίνεις µεπόσους τρόπους µπορεί ναδιοχετευθεί µιαείδηση που πρόθεσή της είναι να παραπλανήσει. Ιδού η κατάστασητου κόσµου µας σήµερα όσον αφορά την ενηµέρωση: Να λέωκάτι που δεν µπορεί να διαψευστεί ως αναληθές ενώ ταυτόχρονα περιέχει ένα τεράστιο ποσοστό ψέµατος.Σε κάτι που θα µπορούσε να υπάρξει ως αλήθεια, αλλά είναι µόνο µέρος της, να δίνω την έµφαση της σύνολης πραγµατικότητας.
Οµως δηµοκρατία µπορεί να υπάρξει µόνο όταν αυτή η λεπτή και χοντροκοµµένη ταυτόχρονα διάκριση γίνεται αντιληπτή. ∆ιαφορετικά, ενώ δεν ξέρουµε τιγίνεται κυριολεκτικάστη γειτονιά µας, µπορούµε να νιώθουµεκαι να κατανοούµε – αν και µακριάνυχτωµένοι – το τι είπε ο Τρισέ µε τη Μέρκελ και ο Παπανδρέου µε τον Σαρκοζί.

TA NEA