«ο καιόμενος»

Γράφει ο Ν. Κανελλόπουλος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Πρόκειται για τον τίτλο του πιο γνωστού -ίσως- ποιήματος του Τάκη Σινόπουλου, γραμμένου πρίν από 50 περίπου χρόνια και ήρθε στο νού μου εχθές, διαβάζοντας σε κυριακάτικη εφημερίδα το χρονικό των ταραχών στην Τυνησία.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος; Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.Γινόταν ήλιος.

Μοχάμετ Μπουαζίζι, το όνομα του πιο σύγχρονου καιόμενου, ενός νέου πτυχιούχου, άνεργου επί τριετία, που έγινε από ανάγκη μικροπωλητής ζαρζαβατικών στη λαϊκή και του αφήρεσαν την πραμάτεια του επειδή δεν είχε άδεια. Στην Τυνησία του 21ου αιώνα, την πιο «προχωρημένη» και εξευρωπαϊσμένη οικονομία και κοινωνία του Μαγκρέμπ, όπου το 50% του πληθυσμού είναι έως 30 ετών και σε ποσοστό άνω του 80% αυτών είναι πτυχιούχοι πανεπιστημίου, μερικοί από αυτούς και με μεταπτυχιακό, η οικονομία έδειχνε να ανθεί, οι άνθρωποι όμως όχι. Ο τουρισμός στο φούλ, τα έσοδα πολλά για τον κρατικό κορβανά, αλλά για τους πολίτες. πενία και εξευτελισμός. Κάποιος αντέδρασε, κάποιος δεν άντεξε, κάποιος απέδειξε ότι δεν είναι αυτός «εκεί, απ' ταις πολλές μονάδες μία» (για να θυμηθώ και τον Καβάφη) των οικονομολόγων, των χρηματιστών και των υπουργών τους.Το παράδειγμά του είναι πηγή έμπνευσης για όλους. Δεν έκλεισε τους δρόμους με δέκα νοματαίους ιδεολογικούς του συγγενείς. Δεν απέστειλε τις προτάσεις του στην ιστοσελίδα διαβούλευσης της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Δεν σπατάλησε το χρόνο του σε γενικές συνελεύσεις του κλάδου και κυρίως, δε ζήτησε ρουσφέτι από κοπρίτη υπουργό! Συνέχεια...