Πώς προστατεύομαι από τα Ψεύτικα Προφίλ στο facebook

Έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό διάφοροι κομπλεξικοί , κακεντρεχείς , πρώην σχέσεις , φιλοπρώην περιπτώσεις , κακοί άνθρωποι και γενικά πάσης φύσεως προβοκάτορες ακόμα και για κομματικές ή επαγγελματικές σκοπιμότητες να φτιάχνουν ψεύτικα προφίλ στο facebook και να λασπολογούν , να υβρίζουν και να προβοκάρουν τον χρήστη που έχουν βάλει στο μάτι ...
Η Ελληνική νομοθεσία είναι τόσο πίσω στον τομέα αυτό που για να μπει στη διαδικασία να ψάξει θα πρέπει να υπάρξει σαφής απειλή κατά ζωής και αφού ο "Αμερικάνικος" πάροχος του facebook δώσει άρση απορρήτου .
Φανταστείτε όμως ότι όταν κάποιος που μας προσέγγισε με ένα "χαριτωμένο" προφίλ ξαφνικά στις 4 τη νύχτα γέμισε τον τοίχο μας με σχόλια του στυλ : (δώσε μου τα λεφτά που σου δάνεισα μωρή πουτ@ν@) κλπ και το βλέπουμε στις 10 το πρωί πόσο μας έχει συκοφαντήσει και στην ουσία πόσο απροστάτευτοι είμαστε στο θέμα του ηλεκτρονικού εγκλήματος .
Οι λύσεις που προτείνουμε και βέβαια δεχόμαστε και προσθέτουμε την όποια δική σας ιδέα, είναι σε γενικές γραμμές τρεις .
Πρώτον : Αφιερώνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο για να φτιάξουμε τις ρυθμίσεις ασφαλείας έτσι ώστε να μη μπορεί κανείς να γράψει στον τοίχο μας και να μας στείλει μήνυμα εάν δεν τον/την ξέρουμε Δεύτερον : Στην περίπτωση που δεν είναι επαρκείς η προστασία μας και τελικά μας συκοφαντήσουν-απειλήσουν τότε θα πρέπει αμέσως να σκανάρουμε την επιφάνεια εργασίας για να "φωτογραφήσουμε" ουσιαστικά το υβριστικό κείμενο . (πατάμε ταυτόχρονα το πλήκτρο control και το prt sc και με΄τα ανοίγουμε τη ζωγραφική και απλά κάνουμε επικόλληση , αποθηκεύουμε τη "φωτο" για πάσα πιθανή δικαστική χρήση και ενημερώνουμε μέσο του τοίχου μας ή ομάδων, όσους περισσότερους μπορούμε για να του κάνουν αναφορά για κακόβουλη χρήση του facebook .
Τρίτον : Αφού έχουμε το ψεύτικο προφίλ του χρήστη αποθηκευμένο στον υπολογιστή μας επικοινωνούμε με το τμήμα ηλεκτρονικής δίωξης :
Για Αθήνα:
* Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος
Λ. Αλεξάνδρας 173 – Τ.Κ. 115 22 Αθήνα
Fax: 210 6476462
Τηλ. : 210-6476464, 210-6476000
e-mail: ccu@cybercrimeunit.gov.gr
Για Θεσσαλονίκη:
* Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος
Μοναστηρίου 326 – Τ.Κ. 541 21 Θεσσαλονίκη
Fax: 2310 – 559929
Τηλ.: 2310 388370-5, 2310-388000
e-mail: info@cybercrime.gr
και αναφέρουμε ακριβώς την ηλεκτρονική επίθεση που δεχτήκαμε ζητώνας (και επιμένοντας) βοήθεια και καθοδήγηση για τις νομικές κινησεις μας . Από τη στιγμή που έχουμε φωτογραφήσει το απειλητικό ή υβριστικό κείμενο στο pc μας μη ξεχνάτε ότι εχουμε ένα πολύ σοβαρό και σημαντικό στοιχείο που είναι ικανό να τεκμηριώσει μήνυση .
Και τέλος εμείς τα peramatozoa επειδή πιστεύουμε ότι η ατομική πρωτοβουλία όταν ομαδοποιείται και αποκτά τη μορφή συλλογικής δράσης τότε και μόνο τότε φέρνει αποτελέσματα , αποφασίσαμε να φτιάξουμε ξεχωριστή θεματική κατηγορία με τίτλο : Ψεύτικα Προφίλ στην οποία θα δημοσιεύουμε όσες καταγγελίες μας στείλετε για να μπορέσουμε να κάνουμε ομαδικές αναφορές και να "ρίχνουμε' αμέσως τα κακόβουλα προφίλ . περιμένουμε τις προτάσεις και τις καταγγελίες σας
peramatozoa.info

Οι μοναχικοί στην Πλάκα.........

Παλιά στα ταβερνάκια της Πλάκας θαμώνες ήταν και ηλικιωμένοι άνθρωποι κάτοικοι της συνοικίας των Θεών μοναχικοί. Κάθε βράδυ πήγαιναν στο στέκι τους να φάνε ένα πιάτο φαϊ...να πιούνε ένα κατοσταράκι και να τα πούνε με την παρέα τους. Μετά γύριζαν στο σπίτι μερικά μέτρα παραπάνω για να πέσουν για ύπνο. Ήταν συνήθεια αυτή και είχε αναπτυχθεί μια φιλία μεταξύ των ταβερνιάρηδων και των μοναχικών αυτών ανθρώπων. Γνώριζαν τις ιστορίες τους....τα σπίτια που έμεναν και αν περνούσαν μερικές ημέρες και δεν τους έβλεπαν στο μαγαζί έστελναν τον σερβιτόρο στο σπίτι τους να μάθει τι συμβαίνει.
BY:ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ

Σ. Καργάκος:"Τα μάρμαρα δεν σκουριάζουν"

Ο Ιππόλυτος Ταίν στον οποίο οφείλουμε τον πολυχρησιμοποιημένο όρο «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» (κατά μετάφραση Εμμ. Ροΐδη) είχε γράψει ότι «η παιδαγωγική είναι μία από τις μεγαλύτερες ανοησίες της εποχής μας, αλλά ας μην το λέμε πολύ δυνατά, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που ζουν από αυτή»! Ας σκεφτούμε τη «Μεγάλη Στρατιά» παιδαγωγών-συμβούλων, σπουδαιοθεσιτών και σπουδαιομίσθων που σιτίζονται στο υπουργείο υπνοπαιδείας. Ας σκεφθούμε τους εκατοντάδες διδάσκοντες την παιδαγωγική και τα περί αυτήν συναφή στις δεκάδες ανώτερες και ανώτατες σχολές. Ίσως υπερβαίνουν όλοι αυτοί την χιλιάδα. Και όλοι συγγράφουν βιβλία ογκώδη, κατάλληλα για άρση βαρών, αλλά κατά το πλείστον ακατάλληλα για άρση, δηλαδή ανύψωση μυαλών. Και πρωτίστως του νεανικού ήθους.

Ως βαρύτατα φορολογούμενος – κι όχι πια ως παλαιός παιδαγωγός -, απλώς διερωτώμαι: Με τόσες παιδαγωγικές σχολές, με τόσους διδάσκοντες μοντέρνα παιδαγωγικά συστήματα, κατά πόσον ανέβηκε πνευματικά και ηθικά η στάθμη των σχολείων και των σχολών μας; Μη δα τα πανεπιστημιακά μας δεν βρίσκονται κοντά στο επίπεδο των αντιστοίχων της Κεντρώας Αφρικής; Το ήθος των νέων μας ανήλθε ή κατήλθε; Ποιο το επίπεδο της κοινωνικής τους συμπεριφοράς; Και, γενικότερα, ο πήχυς των επιδόσεων κατ’ έτος ανέρχεται ή κατέρχεται;

Δεν καταδικάζω την παιδαγωγική για την κατολίσθηση αυτή. Έχω γράψει αναρίθμητα άρθρα για την Μοντεσσόρι, τον Πισταλότσι και για πολλούς άλλους. Τώρα μάλιστα εντρυφώ στα δοκίμια του σπουδαίου Αμερικανού Χένρυ Θόρω (Thoreau, 1817-1862). Πάντως, σαν τον Κάτωνα, hoc censeo, τούτω φρονώ: ό,τι έχει λεχθεί στην Ξενοφώντεια «Κύρου παιδεία», στον Ισοκράτειο λόγο: «Προς Δημόνικον», την Πλουτάρχεια διατριβή «Περί παίδων αγωγής» και την περίφημη του Μεγάλου Βασιλείου επιστολή «Προς τους νέους…», παραμένει και σήμερα ακατάλυτο, απαρασάλευτο. Η μελέτη των κειμένων αυτών είναι που με βοήθησε στα πρώτα νεανικά μου δοκίμια να γράψω τη φράση που αποτέλεσε επί 35 χρόνια διδακτική μου αρχή: «Στο παιδί δεν απλώνουμε χέρι. του δίνουμε το χέρι.»

Σήμερα είμαι πολύ προβληματισμένος. Κατά τις δεκαετίες που πέρασαν, τι προσέφερε το ευφημιστικά λεγόμενο υπουργείο Παιδείας; Τίποτε άλλο από ζημιά. Και στα τελευταία χρόνια η ζημιά από παλαβομάρες «άρες μάρες, κουκουνάρες» έγινε πιο μεγάλη κι από την τρύπα του όζοντος. Το ότι το σχολείο όζει, ζέχνει είναι παγκοσμίως γνωστό. Και διερωτώμαι αφελώς: ό,τι κάνει ζημιά, γιατί να συντηρείται, γιατί να διατηρείται; Ο Χριστός δεν το είπε για πλάκα αυτό που αναφέρει στο Ευαγγέλιό του ο Ματθαίος: «Παν δένδρον μη ποιουν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (3 παρ. 10). Το ευφημιστικά λεγόμενο υπουργείο Παιδείας είναι σαν την άκαρπη συκιά η οποία πάλι, κατά τον Ματθαίο (21 παρ. 19) εισέπραξε την κατάρα του Χριστού: «Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. Και εξηράνθη παραχρήμα (=αμέσως) η συκή»!

Ο Χριστός στο πρώτο απόσπασμα λέγει σαφώς ότι θέλει κόψιμο και κάψιμο «παν δέντρον μη ποιουν καρπον καλόν». Τι το καλό προσέφερε το υπουργείο αυτό; Μήπως εξ αυτού δεν «ερρύη τα φαύλα»; Από αυτό δεν άρχισε ο γλωσσικός μας αφανισμός και η εθνική και η ηθική μας υπομείωση; Μήπως από αυτό και από τα παρασαρκώματά του δεν ξεκινούν κάθε χρόνο σκανδαλώδεις ή συνδικαλιστικές καταστάσεις που μας οδηγούν στον αφελληνισμό και στον ανθελληνισμό; Κι αν ακόμη παράγεται κάποιο έργο στα σχολειά μας, τούτο οφείλεται στην ευψυχία κάποιων εκπαιδευτικών που συχνότατα τίθενται υπό διωγμόν.

Το ερώτημα, και τι θα γίνει με την παιδεία χωρίς υπουργείο Παιδείας, παραπέμπει στο Καβαφικό «Και τώρα τι θα γένουμεν χωρίς βαρβάρους;» Οι βάρβαροι μπορεί να «ήσαν μια κάποια λύση» αλλά το «εξευρωπαϊσμένο» υπουργείο μας δεν προσφέρει καμμία λύση. Απεναντίας στα υπάρχοντα προβλήματα προσθέτει κι άλλα, έτσι που το ελληνικό σχολείο να γίνεται «πληγή από φρικτό μαχαίρι», για να εκφραστούμε πάλιν καβαφικώς. Κάποιοι μ’ ερωτούν ποια λύση προτείνω εγώ. Απαντώ: πρώτον, αυτή που πρότεινε ο Χριστός. Δεύτερον, στη θέση της καταραμένης συκιάς να φυτευθεί φυτό που να παράγει καρπόν ελληνικό. Φυτό που ως καρπούς παράγει «γασμούλους» δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει ποτέ στην Ελλάδα. Όσο κι αν ποτίζεται με ξένα λύματα. Το ελληνικό χώμα ξέρει να αντιστέκεται, γιατί αυτό είναι ποτισμένο με αίμα ελληνικό. Κάποτε, οι σκληρά προπονούμενοι για Αριστεροί, τραγουδούσαν εν χορώ τον στίχο –σε μουσική Θεοδωράκη - του Γιάννη Ρίτσου: «Σ’ αυτά εδώ τα μάρμαρα ξένη σκουριά δεν πιάνει…» τώρα τραγουδούν άλλα. Μπορεί οι βλαστοί της «νέας παιδείας» να μπογιατίζουν τα μάρμαρα, αλλ’ αυτά εις πείσμα των καιρών αντιστέκονται. Δεν λένε να σκοριάσουν…!