ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΠΑΤΡΕΩΝ

Aς δούμε τους νέους με μια άλλη ματιά … τη δική τους

Της Κοινωνικής λειτουργού
Αγγελικής Ρουμελιώτου

«Αν αντέξεις … άνοιξε τα φτερά του νου και της καρδιάς και πέτα πίσω- στην ιστορία σου, με μόνη συντροφιά τη θύμησή σου. Θα δεις … θα μάθεις … θα νοιώσεις …και τότε θα πορευτείς μπροστά πιο δυνατός και με καθάρια ματιά. Αν αντέξεις όμως…»
Θα ξεκινήσουμε μαζί ένα ταξίδι –ταξιδιάρικες εποχές βλέπετε- , ένα ταξίδι στο παρελθόν, τότε που τα νιάτα γίνονται άνθρωποι και οι άνθρωποι νιάτα. Μόνο που τούτο το ταξίδι δεν επιτρέπει παρέα – μπορείς να το κάνεις μόνος σου- γιατί ΜΟΝΟ δικό σου είναι και το δισάκι της ιστορίας σου.
Τα ταξίδια πίσω στο χρόνο πάντα έχουν πρόκληση, όχι μόνο για τους μαγικούς σταθμούς -σε ότι λατρέψαμε , μισήσαμε ή μας πόνεσε και μας σημάδεψε - αλλά και για όσα μας έδειξαν, σα μεγάλοι δάσκαλοι , μέσα από τη σιωπή τους. Μας δίδαξαν αυτή την άλλη, τη διερευνητική ματιά σε κρυφές -κι ανείπωτες- πτυχές των ανθρώπων. Μας προσκάλεσαν σε ένα μονοπάτι που μας έκανε πιο σοφούς για να διαβάζουμε τα συναισθήματα. Μας μύησαν σε μονοπάτια ψυχής δυσνόητα, που όμως, μέσα από αυτά, ο πρώτος που γνωρίσαμε καλύτερα ήταν ο εαυτός μας. Πόσο πιο εύκολα αλήθεια κατανοούμε τα λάθη των άλλων, αν ταξιδέψουμε για λίγο στα δικά μας λάθη; Πόσο πιο εύκολα κατανοούμε επιπολαιότητες νεανικές, αν κάνουμε μια στάση σκέψης και ψυχής στη δική μας νιότη;
Και μη βιαστεί κανείς να αναρωτηθεί αν υπήρξαμε κι εμείς -οι λίγο μεγαλύτεροι- νέοι. ΥΠΗΡΞΑΜΕ και μάλιστα σε χρόνια δύσκολα που η κοινωνική κριτική δέσποζε αμείλικτα πάνω μας για να αξιολογήσει με την κοφτερή ματιά της κάθε μας κίνηση , κάθε μας πρωτοβουλία. Αλλά… και σε χρόνια όμορφα γεμάτα ρομαντισμό, κρυφά αμίλητα συναισθήματα , ματιές χιλιάδων λέξεων και όνειρα που έφταναν … και που δεν έφταναν. Βλέπετε τότε η τεχνολογία δεν τα έκανε όλα απλά , εύκολα και πεζά.
Ταξίδι, λοιπόν, στις σχέσεις μας με τους νέους. Ταξίδι, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα γεμάτη υφάλους, σκοπέλους, μπουρίνια αλλά και πανέμορφα μελτέμια. Ταξίδι συγκρούσεων, καθώς εμείς οι γονείς ξέρουμε καλά το «πρέπει» ενώ οι νέοι μας ξέρουν καλά «ότι νοιώθουν», ότι θέλουν , ότι ζουν.
Ταξίδι ονείρων, καθώς εμείς ονειρευόμαστε να τους δούμε «μεγάλους και τρανούς» «πλούσιους ή επιστήμονες» και εκείνοι ζουν σε μια στιγμή της ύπαρξης τους που βασιλεύει το τώρα.
Και πέφτει ο κλήρος σε μας τους γονείς, τους δασκάλους, τους μεγαλύτερους να εξισορροπήσουμε τις καταστάσεις .
Να διδάξουμε τα παιδιά μας , να τους δείξουμε ότι η ζωή είναι απαιτητική, να τους δείξουμε τους κινδύνους, χωρίς όμως να τα τρομάξουμε. Να κατανοήσουμε τα πάθη τους που σαν άγρια κύματα ξυπνάνε στην εφηβεία και σαρώνουν τις σχέσεις με την οικογένεια. Να αντέξουμε να μας υποτιμούν θεωρώντας μας άσχετους και παλιομοδίτες. Να αντέξουμε ότι «ξέρουν όσα εμείς δεν ξέρουμε»…
Μα ΠΟΣΟ μπορώ να το αντέξω, μου λέει μια μητέρα σε απόγνωση.
Πόσο… αναρωτιέμαι κι εγώ.
«Τόσο όσο…» απαντώ –στον εαυτό μου πρώτα.
Τόσο όσο θα ζήσουν αρκετά για να μη έχουν εγκλωβισμούς και απωθημένα που θα κουβαλούν μια ζωή ή που –ακόμη χειρότερα-θα συσσωρευτούν σε ένα φράγμα συναισθημάτων και απωθημένων , που κάποια στιγμή θα ραγίσει και με την ορμή ή την οργή ενός καταρράκτη … θα διαλύσει τη ζωή τους.
Τόσο όσο θα γεμίσουν τις μπαταρίες τους για να ζήσουν μια όμορφη ζωή, γεμάτη από όμορφες εφηβικές αναμνήσεις.
Τόσο όσο θα μπορούμε να παρακολουθούμε τη ζωή τους διακριτικά και όχι εφιαλτικά.
Τόσο όσο θα μπορούμε να αντέχουμε ότι τα μικρά μας παιδιά θα ανατριχιάσουν από μεγάλους έρωτες που λίγο μετά θα εγκαταλείψουν, θα δακρύσουν από «αθάνατες» αγάπες οι οποίες λίγο μετά θα σβήσουν, θα δώσουν αιώνιες υποσχέσεις και την ίδια ώρα θα τις προδώσουν, θα λυγίσουν από εγκατάλειψη, θα κλάψουν, θα γελάσουν, θα ωριμάσουν, θα ζήσουν… θα μεγαλώσουν. Και το μεγάλωμα έχει χαρές και δάκρυα, όνειρα και φόβους, ξενύχτια και αγωνίες, βλέμματα και ματιές, με τον ίδιο τρόπο κι ένταση που κι εμείς τα ζήσαμε.
Και όλα αυτά, ενώ θα είμαστε διακριτικά δίπλα τους για να μην κινδυνεύουν να παρασυρθούν από καταστροφικούς κινδύνους. Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι που παραμονεύουν , ορατοί και αόρατοι.
Υπάρχουν τα μηχανάκια στα οποία τους μαθαίνουμε να λένε «όχι» από μικρά. Ένα «όχι» τόσο δυνατό ,όσο και πειστικό. Γιατί δεν είναι δυνατόν να κάνουμε το παιδάκι μας βόλτα με τη μηχανή –πολλές φορές μπροστά μας ή χωρίς κράνος – και να απαιτούμε να μην οδηγήσει αργότερα αυτό . Σκεφτείτε όμως, όταν η συσσωρευμένη ενέργεια της εφηβείας γίνεται σούζα ή κόντρα…
Στόχος μας θα πρέπει να είναι το να μπορέσουν να λένε «όχι» από μόνα τους στις σύγχρονες σειρήνες που έχουν τη μορφή του ποτού , των ουσιών , του καπνίσματος.
Στόχος μας είναι να μην χρειάζονται σωματοφύλακες. Και τούτο γιατί κάποτε θα μείνουν μόνα τους και πρέπει να έχουν ατσαλωθεί ώστε να λένε από μόνα τους «όχι» στους κινδύνους.
Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο. Όμως ο μόνος τρόπος για να αντέξεις ως γονιός να το περάσεις και να το κατανοήσεις είναι να προκαλέσεις και να προσκαλέσεις τον εαυτό σου στο ταξίδι που ανέφερα πριν.
Στο ταξίδι σε όσα ο ίδιος πέρασες στη νιότη σου αλλά και σε όσα δεν πέρασες…