Γιώργος Νταλάρας:«Κάποιοι την απογοήτευση την έχουν για μεροκάματο»

Της Χάρης Ποντίδα/tanea

Το 2011 πέρασε χωρίς να ακούσουμε κάτι για τον Γιώργο Νταλάρα. Απλώς, δεν συμμετείχε πουθενά. Σε αντίθεση με την Αννα Νταλάρα, που πήρε το βάπτισμα του πυρός σαν υπουργός, εκείνος προτίμησε να δράσει εκτός συνόρων (περιοδεία στο εξωτερικό), αφήνοντας αυτή τη φορά τη συμμετοχή και τη δημοσιότητα στο έτερόν του ήμισυ.Αρνητική ή θετική η δημοσιότητα που εισέπραξε, ειδικά τελευταία - ήταν και η σύζυγός του Αννα Νταλάρα ανάμεσα στα μέλη της κυβέρνησης που προπηλακίστηκαν -, ο Γιώργος Νταλάρας φαίνεται να κρατάει την ψυχραιμία του και να συνεχίζει τη «δουλειά που ξέρει να κάνει καλά». Στις 12 Ιουλίου θα τον δούμε στο Βεάκειο (με τους Μιχάλη Τζουγανάκη και Μελίνα Ασλανίδου) σε μια συναυλία για τους σκοπούς του ΚΕΘΕΑ - Νόστος.

Δεν είναι πιο εύθραυστες τώρα οι ισορροπίες με το κοινό; «Δεν έχω τέτοια δείγματα», λέει. «Μια φορά στη Σύρο, μας πλησίασαν κι άρχισαν να φωνάζουν "να φύγετε, δεν σας θέλουμε". "Ελα δω, ρε φιλαράκι", λέω σε κάποιον. "Γιατί να φύγουμε;". Κι άρχισε να μου λέει για το σκάφος. Κατάλαβες; Σκάφος το φουσκωτό. "Ναι, αλλά έχει δύο τεράστιες μηχανές", μου απαντάει. Αυτά όμως είναι αστεία πράγματα. Είναι ακραίος λαϊκισμός, για τα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης».

Ηταν τυχαία η αποχή σας τον φετινό και περσινό χειμώνα από το τραγούδι;

Οχι. Ηταν επιλογή μου να παίξουμε εκτός συνόρων. Εξάλλου, είχα ανειλημμένες υποχρεώσεις που είχαν κλειστεί ένα, δύο ή και τρία χρόνια πριν. Ετσι λειτουργούν τα πράγματα έξω, δεν είναι αυθαίρετα όπως εδώ, που ακόμα την τελευταία στιγμή μπορούν και αλλάζουν ημερομηνίες, πρόσωπα, θέατρα, παραστάσεις, γιατί για παράδειγμα κάποιος έχει κολλητό τον υπουργό...

Είχατε κι εσείς... κολλητό υπουργό. Μέσα στο σπίτι σας.

Σωστό είναι αυτό που λέτε και γλυκό! Αλλά είναι όλοι οι υπουργοί ίδιοι; Είναι όλοι οι ιεράρχες ίδιοι; Είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι; Οι πολιτικοί; Αφού το ξέρετε πώς λειτουργούν τα πράγματα στον τόπο μας. Εδώ άλλος πίνει, άλλος μεθάει. Είναι μια άναρχη λογική που διέπει τα πάντα στην Ελλάδα. Ελπίζω να γλιτώσουμε γρήγορα απ' αυτό.

Πώς βλέπετε τις εξελίξεις τελευταία;

Θα έλεγα ότι είμαστε σε φάση δημιουργικών ανακατατάξεων. Και το λέω αυτό γιατί παρά τις δυσκολίες, βλέπουμε μια ψυχραιμία και μια ωριμότητα στους Ελληνες που είναι θαυμαστή. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που θέλουν να συντηρούν την απογοήτευση - γιατί η απογοήτευση είναι η καθημερινότητά τους, το μεροκάματό τους.

Ελπίζετε δηλαδή στο μέλλον; Υπάρχει κάτι που να στηρίζει αυτή την άποψη;

Δείτε την ιστορία μας. Τους γονιούς και τους παππούδες μας. Εμφύλιος, κατοχή, ξεριζωμός, φτώχεια... Εχουμε αντέξει πολλά και το έχουμε αποδείξει αυτό σε διάφορες φάσεις της ιστορίας μας. Αρκεί να είμαστε παρόντες και ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Και να επιμείνουμε ν' αποδοθεί δικαιοσύνη! Γιατί είναι ανήθικο αυτό που λέγεται ότι όλοι συμμετείχαμε στο να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Η ευθύνη πέφτει κυρίως σε αυτούς που είχαν την εξουσία, στους κυβερνώντες. Ο κόσμος, ναι, έχει το καρπούζι, τα μαχαίρια όμως τα είχαν και τα έχουν άλλοι!

Συμφωνείτε με τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα;

Απόλυτα. Εχει μια υγεία αυτό. Μαζί με το χάος και τα ευτράπελα, αυτό το «δεν αντέχουμε άλλο, κάντε κάτι» είναι το κέρδος. Και είναι σημαντικό που υπάρχει ακόμα τόση ανοχή... Κι ας λένε κάποιοι, δικαιολογημένα ίσως, ότι δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο πολιτικό αίτημα. Ναι. Θα σας ρωτήσω όμως εγώ το άλλο. Υπάρχει κόμμα σήμερα, ακόμα και της Αριστεράς, που να έχει ένα συγκεκριμένο πολιτικό αίτημα, ένα άνοιγμα και βήμα προς τα μπρος για μια νέα ιδεολογία; Τότε πώς το ζητάνε αυτό απ' τον κόσμο; Γιατί την υγεία της πλατείας θα προσπαθήσουν να την καπηλευτούν όλοι. Η πλατεία είναι υπολογίσιμη. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να την αγνοήσει και κανείς δεν μπορεί να την προσεταιριστεί!

Εσείς κατεβήκατε. Το σκεφτήκατε έστω;

Οχι, δεν κατέβηκα. Ελειπα όλο αυτό το διάστημα, αλλά κι εδώ να ήμουν, δεν νομίζω ότι θα κατέβαινα. Εγώ τα 'χω πληρώσει τα ένσημά μου στις πορείες και τις διαμαρτυρίες, εδώ και χρόνια, είναι γνωστά αυτά. Αλλωστε εγώ έχω βήμα αν θέλω να μιλήσω - και μιλάω. Ας αφήσουμε χώρο να μιλήσουν και οι άλλοι.

Αν κατέβαινε η κόρη σας, τι θα της λέγατε;

Καλά κάνει. Η πλατεία είναι και σχολείο. Τα παιδιά αυτής της γενιάς έχουν μεγαλώσει, καλώς ή κακώς, υπερπροστατευμένα. Ηταν η εποχή τέτοια, δεν φταίνε αυτά - καιρός είναι να πάρουν είδηση τι γίνεται. Το δικό τους αύριο παίζεται.

Και το Μεσοπρόθεσμο;

Δεν έπρεπε να είχαμε φτάσει ώς εδώ. Απαξ όμως και φτάσαμε και ανέλαβε - προς τιμήν του - ο Παπανδρέου την ευθύνη, τώρα κάθε μέρα που περνάει μετράει για χρόνος. Αν μη τι άλλο, αυτή τη φορά μπήκαμε σε μια διαδικασία μεγάλων αλλαγών, επικίνδυνων αλλαγών. Δεν νομίζω ότι θα γινόταν να τις επιχειρήσει κάποιος άλλος... Και δοκιμάζονται οι αντοχές μας από το θράσος ορισμένων που θυμούνται τώρα την ΠΑΤΡΙΔΑ χωρίς ίχνος φιλότιμου. Ελπίζω να λειτουργήσει η μνήμη του κόσμου όταν έρθει η ώρα της κρίσης.