Ειμαστε λοιπόν στην δεκαετία 1950 στό Αρκαλοχώρι. Ο κόσμος χρειάζεται οδοντίατρο. Στο Αρκαλοχώρι δεν υπάρχει. Ετσι λοιπόν κάθε Σάββατο με το παζάρι ερχόταν από το Καστέλλι Πεδιάδος ο οδοντίατρος Καρούζος με το όνομα. Ερχόταν πολλές φορές με το άλογο από το Καστέλλι. Το οδοντιατρείο ήταν ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο ακριβώς στο κέντρο του παζαριού δίπλα στου Μαχαιριανάκη το καφενείο. Τα έπιπλα ήταν μιά καρέκλα περισσότερο τύπου κουρείου δίπλα ακριβώς στο παράθυρο για να έχει φως , ένα τραπέζι με ένα ντουλαπάκι με τα εργαλεία του, και πιό πίσω ένας ξύλινος καναπές, οπου καθόντουσαν οι επόμενοι πελάτες. Δίπλα στην καρέκλα βρισκόταν και ο ποδοκίνητος τροχός ο φόβος και ο τρόμος του οδοντιατρείου. Ηταν μια κατασκευή ορθια, βεβαια, με μηχανισμό τύπου ποδοκίνητων ραπτομηχανών SINGER.
Το ενδιαφέρον ήταν, οτι όταν τρόχιζε στεκόταν ο οδοντίατρος στο ένα πόδι του γιατί με το αλλο κινούσε το τροχό και συγχρόνως βέβαια κρατούσε το μαρκούτζι, που ήταν αρκετά ογκώδες, και τρόχιζε.!
Οι εργασίες που έκανε ήταν σφραγίσματα, πολλές εξαγωγές, δεν θυμάμαι να έκανε και τοποθετήσεις δοντιών που τότε ήταν χρυσά μιας και δεν υπήρχαν τα μοντέρνα αδρανή υλικά του σήμερα. Χρησιμοποιούσαν και ασημένια δόντια, αλλα δεν ξέρω από τι υλικό ήταν. Μάλλον θα ήταν φθηνότερα, γιατί τα εβαζαν οι περισσότερο φτωχοί.
Στίς εξαγωγές χρησιμοποιούσε κάποιο αναισθητικό το οποίο μάλλον δεν θα λειτουργούσε πολύ καλά ετσι οι φωνές και τα ουρλιαχτά ακουγόντουσαν από ολο ττο παζάρι! Πολλά ουρλιαχτά πόνου είχε και με τον τροχό, εκεί μάλλον δεν θα χρησιμοποιούσε αναισθητικό.
Είχα περάσει και εγώ από αυτή την καρέκλα οταν δεν μου πέφταν τα βρεφικά δόντια και δεν είχε κατορθώσει η μάνα μου να μου τα βγάλει. Ετσι λοιπόν με πήγε στον οδοντίατρο. Πρίν με πλησιάσει ο ανθρωπος είχα αρχίσει να ουρλιάζω, τελικά βέβαια δεν πόνεσα, αλλά μόνο το περιβάλλον …..
Stelios Bitzarakis' blog
Αναρτήσεις
Valira Time.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου